माझ्या शाळेत केटी बिलिमोरिया नावाची पारसी शिक्षिका होती. निव्वळ इंग्रजी अक्षरे वापरून तिच्यावर केलेली कविता तेव्हा मुलांमध्ये प्रसिद्ध होती. आज सहज आठवले, म्हणून ती तुम्हाला सांगतो.
K T B D P T T
P T P T K T T
M B D P Y K
B D C Y G Y K
माझ्या शाळेत केटी बिलिमोरिया नावाची पारसी शिक्षिका होती. निव्वळ इंग्रजी अक्षरे वापरून तिच्यावर केलेली कविता तेव्हा मुलांमध्ये प्रसिद्ध होती. आज सहज आठवले, म्हणून ती तुम्हाला सांगतो.
K T B D P T T
P T P T K T T
M B D P Y K
B D C Y G Y K
शाळेच्या दहाव्या रियुनियनला समीर भेटला मोनिकाला.
त्याच्या आवडीची चॉकलेट्स खास त्याच्यासाठी तिने स्वतःच्या हाताने बनवली होती.
चॉकलेट्स चघळत त्याने गप्पांना सुरुवात केली, जुन्या आठवणीना उजाळा मिळाला. पहिलं प्रेम होतं त्याचं. अजूनही ती तितकीच सुंदर दिसत होती, जास्तच सुंदर.
मोनिका, मी अजूनही तुझी वाट बघतोय.
ते शक्य नाही, ती ठामपणे म्हणाली.
पण का? तशीही तू एकटीच आहेस.
नाही, ती तुला नाकारले म्हणून गुंड पाठवून माझ्या नवऱ्याचा खून केलास तू, तेपण मी प्रेग्नण्ट असतानाच. मला वाटले नव्हते, तू कधी असा वागशील!
जाउ दे जुन्या गोष्टी. आता तरी माझी हो, आनंदात रहाशील. तो पुटपुटला.
स्लो पॉइजनची चॉकलेट्स तू खाल्लीस, मी आनंदित झाल्ये कधीच.
शाळेच्या २५ व्या रियुनियनला समीर पुन्हा भेटला मोनिकाला. त्याला बघताच तिचे जुने प्रेम उफाळून आले आणि तिने विस्मयचकीत नजरेने त्याच्याकडे बघितले. अजूनही तसाच चिकना होता तो, शिवाय आतातर प्रख्यात बिझनेसमॅन. आता मात्र त्याला काबीज करणारच माझ्यासाठी. तिच्या डोक्यात प्लॅन सुरू झाला त्याच्या बायकोचा काटा काढायचा. पॅरोलवर सुटलेल्या मन्याला सुपारी दिली तिने, २ लाखाची.
चार दिवसांनी मन्या आला मोनिकाकडे.
मी गेलो होतो समीरच्या बंगल्यावर. काम झालंय पण एक प्रॉब्लेम आला वाटेत.
काय झालं?
मी तिला गोळी मारली तितक्यात तिचा नवरा आला रूममध्ये. त्याने बघितलं मला.
अरे मूर्खा, म्हणजे तू आणि मी आता जाणार जेलमध्ये!!
काळजी नको मॅडम, मी त्याला पण टपकवलाय.
यमराज : बेटा तू पाप – पुण्य दोन्ही केले आहेस, यासाठी तुला स्वर्गातच नरक मिळेल….
छोटू : ते कसं काय……
यमराज : रोज रात्री तुला दोन ग्लास दारू मिळेल, आणि एक अप्सरा मिळेल….
छोटू : हे तर स्वर्गच स्वर्ग आहे….
यमराज : त्या ग्लासाला भोक असेल….
परंतु अप्सरेला नाही….😟😟😟😟
मायबोलीकरांच्या सोईसाठी नवीन संदर्भ ग्रंथ बनवायचा विचार आहे. कमीत कमी कष्टात, कॉपीपेस्टचा फायदा करून घ्या.
ऑऑ = ऑलिव्ह ऑइल
हॉडॉ = हॉट डॉग
मावे = मायक्रोवेव्ह
पुपो = पुरण पोळी
कोपू = कोल्हापूर
फोभा = फोडणीचा भात
मुडाखि = मुगाच्या डाळीची खिचडी
गबामो = गणपती बाप्पा मोरया
या ग्रंथात अजून भर घालावी अशी नम्र विनंती. _/|\_
माझ्या मते मिनिमॅलिझम हे एक फॅड आहे. पैसे असतील, परवडत असेल आणि आवड असेल तर जरूर नव्या गोष्टी विकत घेऊन त्यांचा उपभोग घ्यावा. (म्हणजे उपलब्ध रिसोर्स वापरावेत, नुसते गोळा करून ठेऊ नयेत.) मात्र enough (पुरेसे) किती, needs vs wants (गरज vs चैन) ते कळले पाहिजे. मी या मताचा आहे. परवडत असून आणि आवड असूनही मिनिमॅलिझमच्या नावाखाली मन मारून जगणे मलातरी आवडत नाही. परवडत नसेल किंवा आवडत नसेल तर लोक तसेही लोक मर्यादित गरजांमध्ये जगतातच, त्यासाठी मिनिमॅलिस्ट व्हायची गरज नाही.
Optimum utilization of any resource is the most critical point, not elimination of resources. जगातील कुठलाही रिसोर्स Reduce, Reuse, Recycle या तत्त्वाने वापरला की बस, मग ते रिसोर्सेस म्हणजे घरातील भांडीकुंडी, कपडे असोत किंवा निसर्गातील ऑईल, पाणी असोत.
गंमत म्हणजे आयुष्यातील सर्वात महत्त्वाचा रिसोर्स म्हणजे वेळ. पण दुर्दैवाने त्याचा विचार करताना कुणीच दिसत नाही.
Whose woods these are I think I know.
His house is in the village though;
He will not see me stopping here
To watch his woods fill up with snow.
कवी जंगलातून चालता चालता थांबलाय. विचार करतोय की हे जंगल कुणाचे आहे? मला कदाचित माहीत आहे. पण तो मालक तर दूर कुठेतरी रहातो. मी इथे थांबलोय ते तर त्याला कळणार नाही. (मला इथे कवी हा अतिशय एकाकी आहे, असे वाटते. धार्मिक वृत्तीच्या लोकांना कदाचित असे वाटेल की त्याला देवाची आठवण येत आहे, हे जंगल देवाच्या मालकीचे आहे वगैरे वगैरे.)
My little horse must think it queer
To stop without a farmhouse near
Between the woods and frozen lake
The darkest evening of the year.
माझा घोडा पण माझ्या इथे थांबण्याने अचंबित झाला आहे की मी इथे अचानक का थांबलो, आजूबाजूला एकही घर नसताना, सोबतीला फक्त गोठलेला तलाव आहे, अतिशय थंडीची भयाण रात्र आहे, तरीही कवी का थांबला आहे इथे? (पण मला हे निसर्गाचे शांत, एकाकी रूप आवडते, निसर्गाच्या सान्निध्यात, मला इथे एक प्रकारची शांतता मिळते)
He gives his harness bells a shake
To ask if there is some mistake.
The only other sound’s the sweep
Of easy wind and downy flake.
माझा घोडा माझ्या या अवचित वागण्याने गोंधळून गेला आहे. तो मान हलवून, त्याच्या गळ्यातल्या घंटा वाजवून मला विचारतोय की माझी काही चूक झाली आहे का? तू अचानक इथे का थांबलास? ( पण त्याला कसे कळणार की मला इथे निसर्गाच्या सान्निध्यात आवडते जिथे शांतता आहे, फक्त मंद असा वारा वहात आहे)
The woods are lovely, dark and deep,
But I have promises to keep,
And miles to go before I sleep,
And miles to go before I sleep.
कुणाला कसे कळणार की हा निसर्ग इतका सुंदर आहे कारण तो इतका शांत, एकाकी आणि धीरगंभीर आहे. मला या निसर्गासोबत अजून थोडा वेळ घालवायला आवडेल. पण काय करणार, माझ्यावर जबाबदाऱ्या आहेत त्यामुळे इच्छा असूनही मला इथे थांबता येणार नाही. मला आयुष्यात पुढे जावेच लागेल, माझी इच्छा असो वा नसो तरीही. पण माझी खात्री आहे की मला एकदा (कायमची) झोप लागली की या निसर्गाशी एकरूप होता येईल.
Sometimes, there is a mistake in this poem. Last paragraph is written as:
The woods are lovely, dark, and deep. (With Oxford comma)
Robert Frost meant to write:
The woods are lovely, dark and deep. (Without Oxford comma) He meant that the woods are lovely because they are dark and deep.
When Oxford comma is used, the comma changes the meaning to convey a meaning that the woods are lovely and dark and deep.
That’s not what Robert Frost intended.
https://crisiscribnotes.substack.com/p/the-oxford-comma-is-provocative-revered
जे लोक जगण्यासाठी न खाता, खाण्यासाठीच जगतात आणि मग वजन वाढले की कमी करण्यासाठी जीवाचा आटापिटा करत बसतात, त्यांच्याबद्दल अजिबात सहानुभूती नाही. आयुष्यात सगळ्यात चांगली गोष्ट असेल तर ही आहे की प्रत्येकाला स्वतःचे वजन स्वतःलाच उचलावे लागते.
विशिष्ट धर्म नाही पण मुळात धर्म ही संकल्पनाच मानवी समाजासाठी किती घातक आहे, हे मनुष्याला कळत नाहीये हे दुर्दैवी आहे.
मुळात लेखक कुठल्याही सार्वजनिक माध्यमात का लिहितो ? >>
खाज आहे म्हणून. अनेक लेखक, उदा. ब्लॉगर किंवा सोशल मीडियावर लिहिणारे लिहितात, अगदी प्रसिद्धी किंवा पैसे मिळाले नाही तरीही.
प्रसिद्धी, पैसा हे हवे असतात, नाही असे नाही. पण मूळ उद्देश तो नाही. स्वतः ची कंड शमवणे हा आहे. (याचे कारण हे ही असू शकते की लेखन करणे बऱ्याचदा फुकट असते, त्याला पैसे पडत नाहीत).
माझ्या मते, जे हे स्पष्टपणे मान्य करतात ते जेन्युईन लेखक असतात. त्याच्यानंतर आम्ही प्रसिद्धी, पैसे मिळावे म्हणून लिहितो, असे मान्य करणारे. सर्वात शेवटी, आम्ही वाचकांसाठी लिहितो असे म्हणणारे, ते पक्के खोटारडे आणि भामटे.